Een tafelgesprek

Op de site staat veel geschreven over hoe De GedachtenKamer werkt en wat de ideeën hierachter zijn. Dat is mooi, maar het is nog veel belangrijker hoe de bezoekers dit allemaal ervaren. Daarom willen wij hen aan het woord laten in de komende tijd.

Aan tafel zitten twee mantelzorgsters. De koffie is gehaald en we beginnen met de vraag hoe zij bij De GedachtenKamer terecht zijn gekomen. Dat is nogal verschillend. “Wij hebben een heel goede persoonlijk begeleidster. Zij wees ons op De GedachtenKamer en wij zijn er samen geweest om eens polshoogte te nemen. En het beviel meteen. Het is zo belangrijk dat je een persoonlijk begeleider hebt die goed op de hoogte is van wat er wordt aangeboden en samen met jou op pad gaat om mogelijkheden te bekijken.” De andere mantelzorgster merkte op dat zij het eigenlijk bij toeval hadden ontdekt. “Tijdens ons bezoek aan de huisarts om over mijn partner te praten, bleek dat hij niet had gehoord  van De GedachtenKamer. In het gezondheidscentrum zag ik toen toevallig een folder liggen. Die hebben wij mee naar huis genomen en goed gelezen.” Hierna besloten zij samen te gaan kijken. En het beviel meteen. “We werden meteen opgenomen. Het was of wij er al lange tijd bij hoorden.” De vrijheid wordt als zeer bevrijdend ervaren. Je bent samen met anderen en je kan doen wat je op dat moment wil. “Je kan komen wanneer je wilt en weggaan wanneer je wilt.” Dat blijkt waardevol te zijn. Samen een spelletje doen, of je gewoon even terugtrekken met een andere bezoeker. Je kunt er over de veranderingen die plaatsvinden praten, met mensen die dezelfde ervaringen hebben. Rollen veranderen thuis. “Vroeger bestierde mijn partner alles in huis. Nu doe ik het opeens allemaal.  Dat was wennen voor ons allebei en dat gaf in het begin best weleens wat wrijving.”

Er zijn gedragsveranderingen. En dat gaat heel langzaam. “Eigenlijk heb je het niet door. Of wil je het niet weten.” Een van de mantelzorgsters merkte hierbij op dat de omgeving je moed wil inspreken. Dat is weleens pijnlijk. “Men probeert je moed in te spreken waardoor het lijkt alsof het om een griepje gaat”. Maar je voelt ook steun. Toen mijn partner naar het verpleeghuis moest, waren de buren vol gevoel. Bloemen werden gegeven en zij zeiden dat als ik hulp nodig had ik hen altijd kon vragen. “Ik ga bijna elke dag naar mijn man. Of hij mij echt herkent weet ik niet. Maar ik krijg altijd een glimlach en een knuffel. Het is wel vreemd om in een leeg huis terug te komen. Een heleboel zorg is weggevallen. Je moet een andere regelmaat vinden. En ook aan jezelf denken. Voor het eten neem ik altijd een glaasje wijn en een nootje. Dat deden wij samen ook. Het geeft een gerust gevoel dat hij op een mooie plek zit, waar liefdevol voor hem wordt gezorgd en dat hij zich kan terugtrekken op zijn eigen kamer als hij dat wil. Maar er is ook een mooie huiskamer.”

Tijdens het gesprek werd gezegd dat jij en je partner weten dat het een onomkeerbaar gebeuren is. Daardoor verandert er veel thuis. En je weet hoe het verder zal verlopen. Daarom is het hier zo fijn. Je bent als lotgenoten onder elkaar en kunt erover praten als je wil. Je hebt de vrijheid om je te uiten.

De GedachtenKamer laat je de ruimte. Je begrijpt elkaar. En je kunt samen afspreken om ergens heen te gaan. Samen iets gezelligs doen. “Ik zal de GedachtenKamer zeker aanbevelen. Alleen al om er eens te gaan kijken en de sfeer te proeven.”